گذشت زمان از موضوعاتی بوده که در طول تاریخ همواره ذهن آدمی را به خود مشغول داشته و از این رو بشر در جهت یافتن وسیله ای برای اندازه گیری زمان تلاش های بی شماری کرده است. انسانهای اولیه احتمالاً با طلوع خورشید، پیدایش شب و ظهور ستارگان فعالیتهای خویش را تنظیم می کردند، اما رفته رفته برای سنجش زمان ابزارهایی نظیر ساعتهای آفتابی، آبی، شنی و سوختی، و با پیشرفت علم، انواع ساعتهای مکانیکی ساخته شد. تماشاگه زمان گذری بر تلاش های بی پایان بشر برای دست یابی به این وسیله باارزش می باشد. در داخل ساختمان موزه که از دو طبقه تشکیل شده، سیر تکامل انواع ساعت های مکانیکی متعلق به قرن هفدهم تا بیستم میلادی در معرض نمایش قرار گرفته است، ساعت هایی نظیرساعت شاهینی، آونگی، رومیزی، دیواری و ایستاده که هر یک از آنها تلفیقی از هنر و صنعت ساعت سازی را به تصویر می کشد. گویی هنرهای مختلفی همچون مجسمه سازی، میناکاری، معرق و ... در چرخ دنده های زمان تجلی یافته اند. طبقه دوم موزه شامل ساعت های جیبی معمولی و ساعت های جیبی سفارشی متعلق به شخصیتهای برجسته تاریخی و سیاسی، ساعت های ویژه ای چون ساعت کارت زنی، شیفت نگهبانی، ساعت کشتی و همچنین ساعتهای مچی در انواع مختلف دستبندی و دو زمانه به چشم می خورد. در بخش تقویمها نیز با تقویمهای مختلف ایرانی، معرفی شخصیت های برجسته در امر تقویم نویسی، ماکت قدیمی ترین سند تاریخدار ایرانی (کتیبه بیستون) رو به رو می شویم که از بخش های جالب این موزه محسوب شده و علاقه مندان خاص خود را دارد . در بخش فضای باز این موزه نیز، ماکت انواع ساعت های ابتدایی نظیر ساعت های آفتابی، آبی، شنی، سوختی و آبی مکانیکی به چشم می خورد که بازدیدکنندگان می توانند از نزدیک با شکل و نحوه کارکرد آن ها آشنا شوند. آنچه جذابیت این موزه را دو چندان نموده، بنای تماشاگه زمان است که از بناهای برجسته به لحاظ معماری و گچبری به شمار می رود که چشم هر بیننده ای را خیره می سازد و بی شک تحسین برانگیز است، گویی ما را به دیدن زیبایی نهفته در هنر و صنعت فرا می خواند.
