این بنا به سنه ی ۱۰۱۰ هجری قمری به فرمان شاه عباس کبیر بنا شده است.ایشان بعلت علاقه مندی به فرزند دل بند خویش این بنا را کاخ صفی آباد نام گذاری کرد.این کاخ در زمان شاه صفی نوه شاه عباس توسعه پیدا کرد. بنا به روایت مورخان؛ دیوارهای داخلی کاخ دارای نقاشی های گوناگون بوده که متاسفانه امروزه، اثری از آنها بر جای نمانده است. این کاخ در زمان حمله افغان‌ها آسیب بسیار دید ولی در زمان نادر شاه تعمیر و بازسازی شده و پس از آن در زمان قاجاریه نیز مورد مرمت قرار گرفت و در قرن اخیر به طور کامل احیاء شد. از کاخ صفی آباد تا باغ شاه بهشهر که به عمارت چهل ستون نیز مشهور است، یک راه زیر زمینی بوده که در ایام سلطنت صفویان، به ویژه دوره شاه عباس کبیر جهت امور سوق الجیشی و جلوگیری از تهاجمات ازبکان و سایر ملل وحشی که در حول و حوش دریای خزر زندگی می کردند، مورد استفاده قرار می گرفته است. به موازات کاخ صفی آباد چشمه ی آبی موجود است که به چشمه «پلنگ خیل» شهرت دارد. این آب در ایام فرمانروایی صفویه به شکل روباز و نیز با تن پوشه‌های سفالی تا ساختمان جریان داشته و در تمام طبقات ساختمان از دیواره ها به وسیله ی تن پوشه‌های سفالی عبور می کرده تا در موارد نیاز به تهویه ی ، بحصوص برای ایام تابستان بکار رود.
