با سفر به «دره شَمخال» تجربه ی دیدار یکی از زیباترین و رازآلود ترین مناطق ایران را در خاطرات سفرهای خود ثبت خواهید کرد. مقصدی بکر که به دوست داران سفرهای ماجراجویانه پیشنهاد می کنیم. زیبایی خاص این منطقه شما را محو خود خواهد کرد. دره ی ۱۸ کیلومتری شمخال، با دیواره هایی در حدود ۲۰۰ متر، در شمال شرقی ایران و در نزدیکی شهر مرزی «باجگیران» واقع شده است. این دره از روستای شمخال (۵ کیلومتری جنوب باجگیران) آغاز و در روستای محمد تقی بیگ از توابع درونگر    (Dorungar) پایان می یابد.بهترین راه برای رسیدن به شمخال، قوچان است و از قوچان تا شمخال مسافتی در حدود ۸۰ کیلومتر را در پیش دارید.آغاز مسیر با جویباری کم آب همراه است و سرسبزی کمی را در اوایل مسیر مشاهده خواهید کرد.رفته رفته با طی کردن مسیر، چشمه ها به یکدیگر می پیوندند و رودی را تشکیل می دهند که با پیوست این رود به رودی دیگر که از «دربادام» سرچمشه می گیرد، رودخانه بزرگتری را تشکیل می دهند که زمین های پایین دست را آبیاری می کند. صدای خروش رودخانه، صخره های بلند و آسمان در بین صخره ها، برای ساعت ها شما را به یک فضای پر آرامش و به دور از هیاهوی شهری می برد.فاصله از روستا تا حمام اول: حدود ۷ کیلومتر(۳٫۵ ساعت)فاصله از حمام اول تا کبوترخانه: حدود ۴ کیلومترفاصله از کبوتر خانه تا دو آبی: کمتر از ۱ کیلومتر(۱۵ دقیقه)فاصله از دو آبی «دُربادام»(Dor badam)  تا انتهای تنگه در محدوده روستای محمد تقی بیگ در کنار جاده : حدود ۶ کیلومتر*مسافت ها تقریبی می باشند.زمانی که به منطقه دُربادام می رسید دره عریض تر می شود و روشنایی آفتاب در انتظار شماست. با توجه به طول مسیر پیشنهاد می کنیم شب را در بین راه بگذرانید. منطقه های «حمام اول» و «کبوترخانه» مناسب ترین محل ها برای کمپینگ هستند.در منطقه ی حمام اول چشمه هایی جاریست و دارای زمین های مسطح فراوان می باشد. کبوترخانه نیز یک چشمه کم آب دارد که در صورت ضرورت می توان از آن استفاده کرد. برای برنامه هایی که از صبح آغاز می شوند اقامت در کبوتر خانه بهترین گزینه است؛ چرا که روز اول ۱۱ کیلومتر را پیموده اید و روز بعد برنامه سبکتری در پیش خواهید داشت. به همراه داشتن صندل های استاندارد رودخانه ضروری می باشد؛ چرا که بخش زیادی از مسیر با گذشتن  از داخل رودخانه پشت سر خواهید گذاشت و گاهی آب تا زانو می رسد.در طول مسیر حد فاصل حمام اول و حمام دوم، چهار صخره وجود دارد که در گذشته با نردبان بهسازی شده بود، ولی در حال حاضر نردبانی وجود ندارد اما با کمی دقت و مهارت و دست به سنگ شدن، بدون طناب می توان از آنها پایین آمد.در اواخر مسیر با تابلوی «منطقه ی حفاظت شده ی دُربادام» روبه رو خواهید شد و می توانید با گشت و گذار در میان شالیزارهای این منطقه سفر خود را به پایان برسانید.مکان مشخص شده بر روی نقشه حدودی می باشد.