ربیع ابن خُثَیم، مشهور به خواجه ربیع، از طایفه بنى اسد و ساکن کوفه، از زمره زهّاد هشتگانه صدر اسلام و تابعین ( کسانى که صحابه پیامبر را درک کرده اند ) و همچنین از یاران و سرداران حضرت على علیه السلام بوده است. وى ضمن ارادت به حضرت على علیه السلام ظاهراً از خویشان معاویة بن ابوسفیان هم بوده است، بنابراین در سال هاى پایانى خلافت حضرت على علیه السلام و بروز اختلاف میان ایشان و معاویه، به قصد انزوا و دورى از نزاع طرفین عراق را به قصد ایران و خراسان ترک کرده است. ایشان در سال هاى پایانى عمر ساکن شهر نوغان ( مرکز ولایت توس در آن زمان ) شد و در سال 63 قمرى یا به روایتى ضعیف در سال 61 درگذشته و در یک فرسنگى شمال نوغان، که اینک مزار اوست، مدفون شده است.مشهور است که حضرت رضا علیه السلام هنگام سفر به خراسان در سالهاى 200 تا 203 قمرى قبر خواجه را زیارت کرده است.مقبره خواجه ربیع بناى با شکوه و زیبایى واقع در باغى وسیع و مصفّا بر کناره راست کشف رود در حاشیه شمالى شهر مشهد است. این بنا از آثار زیبای‌ دوران‌ صفویه‌ است‌ و در وسط‌ باغ‌ بزرگ‌ و باصفایی، به‌ در خواست‌ شیخ‌ بهایی‌ و به‌ دستور شاه‌ عباس‌ بدست «الغ‌ الرضوی‌ خادم‌» بر پا شده‌ است.‌درون‌ بقعه‌ نیز تزئینات‌جالبی‌ دارد که‌ از آن‌ جمله‌ دو کتیبه‌ به‌ خط‌ علیرضا عباسی‌ است‌: یکی‌ به‌ تاریخ‌ 1026 ه . ق‌ و دیگری‌ دارای‌تاریخ‌ 1031 ه . ق‌ است‌.