این آرامگاه، مدفن محمدبن زین العابدین (ع) است که در سال 200 ه . ق به شهادت رسیده و پیکر پاکش سوزانده شد. گفته اند؛ امامزاده محمد محروق، عاشق یکی از دختران بنی امیه بوده و با او ازدواج کرد، چون به سبب این ازدواج دختر به مذهب تشیع روی آورد به فرمان خلیفه به وسیله ی یزید بن ملهب، حاکم خراسان، هر دو شهید و سوزانده شدند و بدین سبب ایشان «محروق» نام گرفتند.از شواهد چنان برمی آید که بنای اولیه امام زاده محروق و امام زاده ابراهیم در دوره سلجوقی احداث گردیده اما این دو بنا در فتنه مغول کاملاً ویران شده و در دوره تیموری بقعه ای بر روی آن احداث گردیده که در دوران صفویه تکمیل شده است. گنبد مرتفع فیروزه ای رنگ، تزئینات کاشی کاری ایوان ورودی و کتیبه های خط بر نمای بیرونی از شاهکارهای این دوره به شمار می آیند. این بنا در دوره قاجاریه مجدداً رو به ویرانی نهاد تا این که در طی سال های 1341 تا 1344 هجری شمسی تعمیرات اساسی به همت انجمن آثار ملی در آن انجام گردید.
_1)
_2)
_3)
_4)
_5)
_6)
_7)
_8)
_9)
_10)
_11)
_12)
_13)
_14)
_15)
_16)
_17)
_18)
_19)
_20)
_21)
_22)
_23)
_24)
