از زمان های بسیار دور به‌ جهت قرارگرفتن شهر تبریز بر سر چهارراه جادهٔ ابریشم و گذر روزانهٔ هزاران کاروان از کشورهای مختلف آسیایی، آفریقایی واروپایی، این شهر و بازار آن از رونق بسیار خوبی برخوردار بوده‌ است. بازار زیبای تبریز به عنوان بزرگترین سازه آجری ایران و بزرگترین بازار سرپوشیده دنیا  محسوب می شود. از تاریخ بنای اولیه مجموعه بازار اطلاعی در دست نیست، لیکن اکثر مورخین و جغرافی نویسان و جهانگردان خارجی که از قرن چهارم ه.ق تا عهد قاجار از تبریز دیدن کرده اند، اسناد مهم و ارزنده ای را درباره این بازارارائه داده اند. این بازار از سمت شرق به عالی‌قاپو (مجموعهٔ کاخ‌های ولی‌عهدنشین) و از سمت غرب به مسجد جامع محدود شده است. "راسته‌بازار" جزء یکی از بزرگ‌ترین بازارچه‌های بازار تبریز است. تیمچه‌ها و سراهای متعددی در این بازار وجود دارد که محل عرضهٔ بسیاری از اقلام مورد نیاز مردم است و از این حیث به "بازار ملی" نیز شهرت دارد.  بسیاری از گردشگران و جهانگردان از رونق و شکوه بازار تبریز تمجید کرده‌اند. "ژان یونیر" جهانگرد فرانسوی در این رابطه می‌نویسد: زمانی تبریز نسبت به تهران یک شهر متجدد بشمار می‌آمد و مردم تبریز از زمان‌های قدیم حتی پیش از دوران صفویان با اروپاییان در ارتباط بودند و با آن‌ها داد و ستد می‌کردند. در حالی که در همان موقع در پایتخت کشور، اصناف تهرانی از مشاهدهٔ اروپاییان دچار حیرت شده و از فروختن کالا به آنان خودداری می‌کردند. در چنین شرایطی «دوکا»، «ونیز»، «لیور» و «روبل» واحد پول کشورهای مختلف جهان در بازار تبریز مثل پول ایران رایج بود.