از گذشته‌های دور ایرانیان در سواحل خلیج فارس و دریای عمان ساختمان‌های بلندی می‌ساختند و بر فراز آن ها آتش می‌افروختند تا راهنمای راه در راه ماندگان باشند. این ساختمان ها خشاب نام داشت. این خشاب ها نقاط کم عمق آب را مشخص می‌نموده و وظیفه خبررسانی را بر عهده داشتند.واژه فانوس که بعدها به جای خشاب برگزیده شد از زبان یونانی به فارسی آمده و یونانی آن فاروس بوده و هم‌اکنون در بسیاری از زبان‌های اروپایی فانوس را فارو می‌نامند.فانوس دریایی گیلان را خسرو خان گرجی، حاکم وقت گیلان در زمان ناصرالدین شاه قاجار ساخت. فانوس این مناره با روغن چراغ روشن می شده و برای راهنمایی دریا نوردان به کار می رفته است. این مناره ی فانوس دریایی، ساعتی هِندلی داشت که مهندسان آلمانی آنرا بازسازی کردند. این ساعت، هر 6 روز 1 بار کوک می شد و چهار سو بود.البته در سال 1369 ساعت عوض شد و ارتفاع برج نیز به 28 متر رسید. 8 متر نهایی، قسمت بالکن به بالا را تشکیل می دهد که ساعت، روی آن نصب شده است. 54 پله درون برج را به صورت مارپیچ پیموده و خود را به بالکن برج رسانده و منظره های را که این ساعت سال هاست به آن چشم دوخته است، از نزدیک ببنید.