امیر سیدنورالدین معروف به شاه نعمت اله ولی از عارفان و سالکان سرآمد قرن هشتم ه.ق است . پس از مرگ، این عارف بزرگ در ماهان دفن شد و گنبد فیروزه ای رنگ زیبایی در میان دو مناره بلند بر آرامگاهش بنا شد، بنای آرامگاه از آن به بعد و در اعصار مختلف تکمیل، مرمت و تعمیر شد تا سر انجام صاحب صحن و رواق های متعدد امروزی شد . طبق کتیبه موجود ، بقعه و سر در آرامگاه در سال 840 هجری قمری به بعد و به خصوص در طول سلسله های صفوی و قاجار ساختمان ها ، الحاقات و تزئیناتی به بنای اصلی اضافه شد که هر یک دارای ویژگی های خاص خود است . در گوشه ای از رواق ها اتاقک کوچکی به نام چله خانه با سقف و دیوارهایی مزین به آیات قرآنی وجود دارد که با رنگ های مختلف و طراحی های زیبا نوشته شده است. می گویند شیخ در ایام چله در این اتاقک به عبادت و ریاضت مشغول می شده است. شاه نعمت اله ولی در شرح پا بستگی خود به کرمان و مناطق اطرافش چنین سروده است :     هر  چند  از   روی   کریمان   خجلیم            شک نیست که پا بسته به این آب و گلیم    در روی زمین نیست چو کرمان جایی           کرمان  دل  عالم  است  و   ما  اهل  دلیم