بر اساس نظر سنجی های رسمی پارک جمشیدیه بعد از ملت دومین پارک پایتخت است که یک تهرانی به میهمان غیر تهرانی معرفی می نماید.
این پارک که در شمالی ترین نقطه شهر و در انتهای یک سربالایی تند واقع شده زمانی نه چندان دور جزی املاک طایفه دولو - از مشهورترین خانواده‌های وابسته به قاجار ـ سند خورده بود. اما این مالک دست و دل باز این ملک ۶۹ هزار مترمربعی را به همسر پهلوی دوم بخشید. او هم تصمیم گرفت یک سرای سالمندان در آن تأسیس کند تا آنهایی که سن و سالی از آنها گذشته یاد روزگاران قدیم را بین همسالان و در فضایی سرشار از آرامش و هوای خنک، زنده نگهدارند؛ اما این تصمیم هرگز رنگ اجرا به خود نگرفت و به سود احداث پارک عمومی و استفاده همگانی از صحنه کنار رفت. در سال 56 این پارک درهایش را به روی عموم گشود و از آن زمان تا کنون با تغییراتی متعدد در اختیار بازدید کنندگان و گردشگران قرار گرفت. یکی از مهمترین دیدنی های این پارک سنگی دریاچه ای مصفا با آبشاری سنگی واقع در شمال پارک است که با فضاهای نشیمن گردشگران پارک را مدت زمان زیادی به خود مشغول می سازد.
پس از آن، 600 پله سنگی گردشگران را به باغ وحشی هدایت می کنند، باغ وحشی که این بار حیواناتش بصورت سنگ های تراشیده در دل کوه خود نمایی می کنند.
بعد از این همه پله و یک دل سیر تماشا کردن باغ وحش سنگی، نوبت گشت و گذار در دشتی نقلی می‌‌رسد که در همه جای آن سنگ‌چین‌هایی وجود دارد که خبر از چرای دام می‌دهد و این خود موضوعی است جالب توجه توریست‌ها که چطور در نزدیکی یکی از مدرن‌ترین محله‌های شهر هنوز هم می‌شود ردی از چوپان و نی و گوسفندچرانی دید.